Pęd, szybkość, wszystko spisane i ustalone co do minuty niczym jak w szwajcarskim zegarku i strach pomyśleć jak coś pójdzie nie tak, wyjdzie po za nasze określone ramy czasowe, przeznaczone na daną czynność, zadanie. Powiecie wariactwo nie realne otaczające nas życie. I tak każdego dnia. Każdy dzień podobny do poprzedniego i następnego. I tak pędzimy niczym pendolino. I zatracamy się w tym pędzie, wyścigu, często zapominając o tym co najważniejsze. A może warto czasem wypaść z trasy naszego pędzącego pendolino i odpuścić sobie kolejną stację. Zatrzymać się, ale nie na moment, a na dłuższą chwilę, przystanąć, zresetować się, zastanowić się nad tym co dla nas jest najważniejsze co w tym szalonym  pędzie pomijamy.

Dla mnie takim przełomowym zwolnieniem, wyciszeniem się, odnalezieniem na nowo swojego SLOW LIFE były narodziny Calineczki. Tak tak wcześniej, pędziłam jak szalona, choć i dziś nadal w tym pędzie jestem, bo nie da się w nim nie być, dom i rodzina muszą jakoś funkcjonować, ale dziś dużą część rzeczy odstawiam na boczny tor, bo bałagan, brudne naczynia, sterta prania czy nie umyte okna mogą poczekać w końcu terminu ważności nie tracą. Narodziny naszej maleńkiej były pędzącym pendolino, były wyścigiem z czasem każda minuta była ważna, nie było czasu na zastanowienie się czy tak czy siak, wszystko odbywało się z prędkością światła. Dopiero po wszystkim kiedy w samotności leżałam na pooperacyjnej miałam duuuużo czasu na zastanowienie się, na odpowiedzenie sobie czy podjęłam słuszną decyzję, na analizę, na rozłożenie wszystkiego na czynniki pierwsze, a gdy pierwszy raz pochyliłam się nad jej szklanym domkiem, wiedziałam wtedy, że jest to punkt zwrotny w moim życiu, wiedziałam, że już nic nie będzie takie jak kiedyś, liczyła się tylko ta chwila ten moment, bo wtedy po raz pierwszy w życiu tak naprawdę zdałam sobie sprawę jakie życie jest kruche. Widząc tą naszą maleńką, kruchą istotkę, która toczyła walkę o swój własny, prywatny oddech, która musiała już na początku swojego życia stoczyć walkę o nie, ja doceniłam życie i jego sens i wtedy raz na zawsze zrezygnowałam z pendolino przesiadłam się na wąskotorówkę :) I mimo, że był to gorący okres w naszym życiu nauczyłam się wycisnąć ile się da z każdej minuty. I dziś wiem, że się da jeśli tylko chcesz. Dziś w tym szalenie pędzącym życiu potrafię się wyłączyć, stanąć tuż obok tego pędu tylko ja i moja rodzina. Dziś wiem jak pachnie las zaraz po deszczu, wiem jak smakują dojrzewające w słońcu jeżyny.

A Ty znasz ten smak i zapach ?

Szczypta o Mnie