Od samego rana pech cholerny pech. W drodze do pracy auto odmówiło mi posłuszeństwa i tak stanęłam na wiadukcie, na środku skrzyżowania, potok łez od razu się pojawił i przerażenie. A nasi polscy kierowcy są na tyle w dupę uprzejmi, że każdy kto przejeżdżał mnie strąbił, dopiero jeden z kierowców po 3 minutowym staniu zatrzymał się i pomógł mi zepchnąć auto. I tu grzecznie czekałam na mojego serdecznego kolegę z pracy, który mi dziś tak wiele pomógł. Pojechał po benzynę, bo to byłą najprawdopodobniej przyczyna matka przeholowała z możliwością jazdy na rezerwie. Wrócił z kanistrem i lejkiem, ale pecha ciąg dalszy lejek za gruby nie chciał wejść w wlew i odgiąć takiej zatyczki, więc myślówa co by tu zrobić, jak by to zrobić. Poszłam wyrwałam gałąź z drzewa i udało się wlaliśmy benzynę. Cała rozpromieniona szczęściem wsiadam przekręcam kluczyk w stacyjce i co akumulator się rozładował. Telefon po wsparcie po kolegów z pracy by pomogli popchnąć auto, które do małych nie należy, a dodatkowo było pod górkę. Wsparcie przyjechało, popchnęło i odpaliło i pojechałam do pracy. Wielkie uff. Po drodze byłam tak rozkojarzona i zziębnięta, odrętwiała z zimna całą tą sytuacją, że dwa razy mnie strąbili z mojej winy rzecz jasna bo jechałam jak głupek i mało brakowało do kolizji. Na szczęście ktoś tam na górze nade mną czuwa i dojechałam cała i zdrowa. Teraz już stres, nerwy zeszły, czekam na koniec czyszczenia ekspresu i idę zapodać pyszną latte z syropem waniliowym.

I oby nic już dziś mi się nie przydarzyło pechowego. PROSZĘ !

Szczypta o Mnie