Przeczucia chyba każdy z nas je ma i choć czasem przyprawiają nas o dreszcz, a czasem wywołują uśmiech na twarzy są i będą. Mnie przeczucia towarzyszyły w drugiej ciąży i były to te przeczucia, które przyprawiały mnie o dreszcze. Jak wiecie mimo, że to druga moja ciąża, to przechodziłam ją pod względem duchowego spokoju źle. Na samym początku gdy na teście ujrzałam dwie kreski obok wielkiej radości pojawił się strach, obawa, żeby tym razem wszystko się udało, a nie skończyło jak ostatnio w maju 2014 roku. Każda moja wizyta w toalecie to wielki strach, troszkę mój strach zmalał gdy minął I trymestr, ale na jego miejscu pojawił się kolejny, gdy na USG połówkowym usłyszałam o jelicie hyperechogennym i kolejny strach, obawa, smutek, łzy i kłębiące się w głowie myśli, te najgorsze. Kolejne troski pojawiły się z pierwszymi ruchami dzidziusia i były takie dni kiedy dzidziuś był mniej aktywny, a ja odchodziłam od zmysłów i często myślałam jeszcze trochę wytrzymaj. Czasem chciałam przyspieszyć czas by dzidziuś był już z nami, by moje obawy, strach zniknęły. W lutym moje obawy zostały rozwiane co do jelita. Ale mnie strach i to nie opuścił, wciąż mi towarzyszył, a w głowie często pojawiały się myśli, o wcześniaku i choć ich nie chciałam to zaprzątały mi głowę. I w marcu kiedy trafiłam do szpitala, chcecie bądź nie chcecie ale wierzcie mi, że zostałam położona na tej samej sali i na tym samym łóżku co w maju 2014 roku. Co wtedy czułam, wiem tylko ja.
Nie mogąc wytrzymać z moimi myślami zadzwoniłam do męża opowiedziałam mu gdzie leżę, dnia następnego powiedział tylko, że ma nadzieję, że to łózko i ta sala nie będą tym razem tak feralne jak ostatnio. Nie spałam wcale, bo ciągle się wsłuchiwałam w to czy dzidziuś jest aktywny, a w poniedziałek dołożyła mi do pieca internistka, która mnie badała. By po badaniu oznajmić po za tym, że mam zapalenie gardła, żebym usunęła kolczyk z języka i nosa, bo na wypadek cesarskiego cięcia, gdy towarzyszy nam stres, nie wyjmować ich w stresie tylko teraz na spokojnie. Z początku jak wyszła pomyślałam jakie cesarskie cięcie co ona bredzi, ale zastosowałam się do jej wskazówek, bo przezorny zawsze ubezpieczony. I dobrze zrobiłam. Bo jej przeczucia, moje przeczucia i przeczucia męża stały się rzeczywistością, faktem, dokonały się, czy feralne łóżko się do tego przyczyniło, a może nasze myśli się urzeczywistniły, nie wiem. Wiem, że strach nie odszedł wtedy, a przybrał na sile.

Szczypta o Mnie